15 noviembre 2014

Gatuxo. Ya disponible en formato CD+Libro

El 4 Noviembre de 2014 se presentó oficialmente el disco-libro "Gatuxo", la nueva obra de Magín Blanco, editada por Fol Música. Con canciones tiernas como la piel de un bebé, seductoras como su sonrisa, mágicas como sus sueños. Una instrumentación y armonías enraizadas en la música frágil de la naturaleza y la emoción nos cautivan y trasladan a un estado de calma, amistad, descubrimiento y cariño al que acudir siempre que añoremos nuestra caverna, nuestro refugio, nuestro útero. Si las necesidades de un bebé son básicas, este disco ha buscado la misma sencillez en todas sus fases (desde la música a los títulos, en su mayoría de una sola palabra), con un resultado insuperable. Y es que la conjunción lograda entre la idea a transmitir y su ejecución son tan perfectas que convierte a este trabajo en único y maravilloso.
Creado desde una relación de profunda amistad entre Magín y sus compañeros en los últimos trabajos y actuaciones, Jorge Juncal y María Faltri, fue el nacimiento del hijo de estos, Manuel, el que desencadenó la inspiración de la que surgieron las canciones para este disco, reflejando en primera persona las vivencias y reflexiones durante el desarrollo y crecimiento de su primer año de vida. Natural, orgánico y familiar son adjetivos que perfectamente podrían definir este trabajo, compuesto y grabado casi en su totalidad por los tres componentes.
Una de las excepciones la encontramos en "Anemone de mar", la maravillosa composición de Pierrot Rougier que cierra el disco, grabando todos los sonidos únicamente con las voces de Pierrot y su mujer Ugia Pedreira, e inspirada la canción en su pequeña Lúa.
"Auga" es la otra canción en la que echan mano de otro invitado, en esta ocasión Chus Dominguez Senlle aportando la delicadeza y sensibilidad que el tema precisa.
La joven artista brasileña Erica Maradona ha sido la encargada de las bellas ilustraciones del libro.

Gatuxo (promo disco-libro)


Ya se pueden escuchar todas las canciones en Spotify, y comprar el CD-Libro en diferentes librerías o a través de internet (Zona de compras)

(Las fechas para ver el espectáculo se irán actualizando en el apartado de esta página "Próximos conciertos")

A continuación diversas entrevistas y reportajes hablando de la presentación de Gatuxo:

Diario Cultural (CRTVG, 4-11-2014)


ZigZag Diario (TVG, 7-11-2014)
 

Radio Obradoiro (6-11-2014)
http://www.elcorreogallego.es/terras-de-santiago/ecg/magin-blanco-gatuxo-baseado-no-primeiro-ano-vida-dun-bebe/idEdicion-2014-11-06/idNoticia-899640/

Diario Cultural (24-11-2014, Radio Galega)

02 mayo 2014

Entrevista a Magín en "Praza Pública"


La entrevista completa, realizada por Marcos Pérez Pena, junto a una introducción muy bien documentada, podéis leerla en el siguiente enlace: Praza Pública (O Xornal de Galicia que vén)

A continuación me tomo la libertad de pegar una copia, pues me parece interesante que quede constancia en este blog de la estupenda entrevista:

Que estás gravando nestes momentos?
Estamos gravando un disco que, en principio, ía ser para bebés. Xa estreamos o espectáculo, e alí decatámonos de que iso era moi reducionista. Viñeron outros nenos máis maiores, e tamén o pasaron moi ben. Así que podemos dicir que o disco é para crianzas pequenas, de un a seis anos. O que pasa é que o disco o fixemos inspirado por un bebé, que é o fillo de Jorge e María; agora ten quince meses, pero comezamos a traballar nel, practicamente cando naceu. O que define o disco é que é o mundo visto a través dos ollos do bebé: é el quen canta a través de nós.
 
Ten título definitivo? Cando o poderemos escoitar?
Estamos gravando para ver se podemos editar o libro canto antes, antes do verán. Chámase Gatuxo, e para solucionar o problema do xénero -obviamente non iamos poñer unha arroba- fixemos un o que é tamén un a, así que tamén se pode ler como Gatuxa. E como as cancións cántaas o bebé en primeira persoa, ás veces é neno, e ás veces é nena. Cando canta María canta en feminino, como se fose unha bebé, e cando canto eu, canto en masculino. E as ilustracións non teñen xénero. As ilustracións fainas unha rapaza brasileira chamada Erica Maradona, que fixo un traballo cheo de cor.
 
Quen che ía dicir a ti hai 25 anos que estaría facendo con gusto, con éxito e con calidade música para nenos e nenas!
Si, quen mo ía dicir. Cando agora recapitulo sobre o tema, creo que hai algo que se me escapa. Sempre digo que cando gravei Ella, fun visitar a Gloria Van Aerssen (unha das dúas integrantes de Vainica Doble) á serra de Madrid, e gravamos unha canción con ela, que daquela tiña 75 anos, e empapeime do mundo de Vainica Doble. Fixémonos moi amigos, gravei tamén co seu fillo Álvaro de Cárdenas, que tocara en La Mode. Sempre digo que de aí me vén este achegamento ao mundo naïf este, e tamén por autores como Arnaldo Antunes ou Adriana Calcanhotto. Pero sería inxusto se non recoñecese que a primeira cousa que fixen para nenos ma pediu Uxía, para María Fumaça. Mandeille unha canción que finalmente non se publicou aí, e si en A nena e o grilo.
 
Cada vez se publican máis e mellores discos dirixidos ao público infantil, e hai tamén cada vez máis espectáculos, e mesmo espazos específicos nos festivais pop. Que cambiou? Comeza a tratarse aos nenos e nenas como un público maior de idade, que pode apreciar a música pola súa calidade?
Están saíndo moitos produtos musicais para nenos, e máis que haberá, parece, porque Galaxia tamén se está especializando nese campo e xa creou un selo específico, o Gatipedro, mesmo co obxectivo de exportar as creacións. E non é fácil levar as cousas fóra. Antes xa había cousas: Oqo editara Contos en cantos, gravado en Casa de Tolos, onde tamén se fixo o Pelo gato vinte e catro. En xeral hai algo que funciona. Hai unha diferenza clara co que eu facía antes: os meus traballos de pop e de rock durante anos pasaban desapercibidos, e agora en cambio vólveme moitísimo feedback. E funciona tamén en directo: cada vez que actuamos énchense os teatros. Non sei cal é a explicación. Pode que como cada vez hai menos nenos, os nenos son moito máis mimados que antes. Na miña casa eramos sete irmáns; non había tempo para mimar a ninguén. A paternidade e maternidade converteuse nunha especie de dedicación case exclusiva, e por iso lévanos a espectáculos, mércanlles libros.
 
Fas cancións que lles gusta aos nenos, pero que pola calidade musical e os referentes que incorpora, pódelle gustar a calquera persoa...
É que nós seguimos facendo música, igual que antes. E cos nenos non falo de música, e si que o fago cos adultos. A min apetéceme que haxa un contido musical do que poida falar coa xente maior. Véxome na obriga de que o que faga me guste, e para que me guste ten que ser digno.
 
Como é o teu proceso de creación? Cambiou moito ao que tiñas hai dez anos, cando facías outro tipo de cancións?
Vai cambiando. No disco anterior, A nena e o grilo nun barquiño, non gravei practicamente ningún instrumento, só a voz. E neste disco, Gatuxo, gravei eu todas as guitarras, e ademais a guitarra é o instrumento base. A miña capacidade para tocar a guitarra é moi limitada, comparada con como era hai uns anos, pero de igual maneira, hai que dicir que a min antes me custaba moito sintetizar, perdíame. A agora a miña incapacidade obrígame a concretar, estou máis centrado. Tamén estou máis centrado grazas a que agora, por primeira vez, me dedico profesionalmente á música. Antes non podía. En canto ao proceso de creación en si, ti sabes que os creadores somos un pouco vampiros, temos que estar continuamente buscando o lugar no que xurda a inspiración, o lugar físico e tamén a situación persoal que nos inspire. Eu estou continuamente buscando inspiración. Cando estou con Jorge Juncal e María Faltri, tocando e gravando, van saíndo as cousas. Despois é só cousa de escribir e concretar. O que si intento é que cada disco me dea as pautas coas que traballar, que sexa un pouco conceptual. Gatuxo é máis íntimo, seguindo o estilo de aCadaCanto, porque é o que buscamos, imitando esa relación íntima que pode ter unha crianza con seus pais. En cambio, cando fixemos A nena e o grilo nun barquiño, quixen que fose máis pop, porque vía que en Galicia había algúns traballos máis vencellados á música tradicional, pero poucos cerca do pop. Non hai un método, en cada traballo é distinto.
 
Compós ou tes na cabeza outro tipo de cancións, digamos para adultos. Ou tes cando menos ganas de facer un disco así?
Na música, tan importante como o proceso creativo, é o feedback. Se fixese outro tipo de música seguramente non recibiría de volta todo o feedback que estou recibindo agora con estes discos infantís. Non me vexo facéndoo, tería que ter unha banda que fose moi boa, e iso hoxe en día é complicado. Se alguén me chama para pedirme unha canción para un disco concreto, fágoa, pero en  principio estou centradísimo nisto. Tampouco me apetece facer pop-rock, seguramente apostaría por facer algo un chisco distinto. Pero en realidade atópome moi a gusto no que fago, tamén porque sempre fago guiños para o público adulto, musicalmente ou non temas que trato, por exemplo as referencias ás bibliotecas que hai en Don Ramón.
 
E cun gran éxito en vivo, tamén...
Ao vivo movémonos máis no mundo do teatro que no mundo da músico. A xente está en silencio, escoitándote. Temos un compoñente teatral que sempre nos quita moito peso de enriba, grazas ao que os músicos non temos que ser os animadores da festa, simplemente temos que facer o ambiente no que se desenvolve a festa. Iso a min quítame moita responsabilidade, porque tampouco me sinto demasiado animador. De feito, fago bolos eu só, en bibliotecas, e tócame animar, e non é o meu.
 
Ides presentar os discos e os espectáculos fóra de Galicia?
Si que estamos tentando saír fóra. Imos tocar agora en Xixón e Ponferrada, hai pouco editouse o disco en castelán, La niña y el grillo en un barquito. Trátase simplemente de dar un salto para ampliar os lugares nos que poder tocar.
 
Sentes que estás recibindo agora o recoñecemento e o éxito que merecías e que durante 30 anos no mundo da música non recibiches?
Eu o que creo é que se deron as circunstancias, simplemente. A min gústame moito o meu disco Ella, pero o certo é que tampouco nunca tiven unha banda estable. O mundo da música non é só facer cancións. Para que un artista funcione e funcione ben hai que ter unha banda estable, hai que moverse moito, tes que ter unha boa axencia que te mova... O recoñecemento foi o que tiña que ser, sinxelamente. Agora hai máis, pero é circunstancial. Tamén depende de todo o traballo de promoción e distribución que hai.
 
Tres anos despois do teu accidente, e con todo o que che pasou dende entón, como ves ese proceso, xa cun pouco de distancia?
Ás veces reflexiono sobre iso, falando con amigos, e xa non sabes se foi fortuíto ou se provocaches ti o accidente. Foron dous anos de baixa, dous anos de paciencia, pero despois todo foi medrando cara arriba. No disco anterior non podía tocar ningunha guitarra, e agora estounas tocando todas. Todo foi como renacer, dedícome ao que me gusta e por primeira vez podo vivir da música, despois de toda unha vida de traballar noutras cousas. Non hai mal que por ben non veña, podemos dicir.
 
E, por último, poderías recomendar un ou dous discos? Que música escoitas ultimamente?
A forma de escoitar música cambiou moito, pero hai unha cousa que non me cambiou en absoluto dende que comecei a escoitar música, que é a radio. Son fiel a Radio3 dende os 15 anos e segue sendo a miña forma principal de escoitar música. Xa escoitaba daquela a Ramon Trecet, que facía un programa de rock polas tardes. E agora levántome ás seis da mañá para escoitar Músicas Posibles e despois póñoa . E por recomendar un disco, recomendaría o novo de María Fumaça, Xiqui-xoque, que vai saír en maio, e no que se nota unha evolución creativa, con composicións máis coitadas. E Petit Pop, que é xente da xeración do Xixón Sound, de Penelope Trip, Nosoträsh, Undershakers..., que agora xa teñen nenos e fan música para nenos e fixeron un disco, No me gustan los lunes, que é unha marabilla

03 abril 2014

Gatuxo (Voces de Galicia-Radio Voz)


"O traballo máis máxico que calquera de nos fixemos e faremos nas nosas vidas" (Maria Faltri)

Si hace 5 días tuvo lugar el estreno oficial del espectáculo "Gatuxo" en el "XV Salón do libro en Pontevedra", hace 2 días el periodista Isidro Valerio entrevistó magistralmente a Maria Faltri y a Raquel Queizás en el programa "Voces de Galicia" (Radio Voz). Además de disfrutar de una excelente entrevista, asistimos al estreno mundial de las primeras notas y estrofas de las canciones, haciéndonos la boca agua y deseando poder disfrutar cuanto antes del espectáculo o del futuro disco-libro (lanzamiento previsto para el próximo mes de mayo).
Un placer escuchar a María y a Raquel explicando divinamente el origen, desarrollo e interesantísimos detalles del proyecto, especialmente emocionante y mágico para tod@s ell@s.


Voces de Galicia (Radio Voz), con Isidoro Valerio (1-4-2014):

26 marzo 2014

Gatuxo, mundo bebé


Magín Blanco presenta el 29-03-2014 en el "XV Salón do libro de Pontevedra" un nuevo proyecto. Esta vez nos sorprende con un espectáculo músico-teatral dirigido especialmente a los bebés (y me imagino que a todos los que algún día lo fuimos :)). Rompiendo con la costumbre de sus anteriores obras, en esta ocasión la puesta en escena y el directo son la base y el origen de este proyecto, quedando pendiente para una segunda etapa la grabación de las canciones y edición de la obra.
Gatuxo es una metáfora del crecimento del bebé y del descubrimiento del mundo desde una perspectiva artística. Es un espectáculo donde se fusionan las artes, la música, las canciones, el teatro, los cuentos, el clown, la manipulación de objetos o el claqué, todo interpretado en directo por tres músicos y una actriz:
 Magín Blanco: Voz, guitarra 
Jorge Juncal: Piano, acordeón, ukelele...
María Faltri: Voz, percusión
Raquel Queizás: dirección escénica e interpretación.

Por la sinopsis del proyecto sin duda están aseguradas la frescura, brillantez, el entretenimiento y maravillosas experiencias especialmente para bebés y papás:
Se escucha el latido de un corazón, a ritmo de tambor, que proviene de una gran caja blanca que se encuentra en el centro del espacio escénico. Asoma un pie envuelto en un calcetín y por otro lado se ve una mano. Por encima aparece la cabeza, primero con timidez, y luego con curiosidad: 
-Cucú!, el bebé sale de la caja con absoluta ingenuidad y un enorme deseo por conocer. 
Fuera todo parece un gran lienzo blanco para dibujar. A partir del juego es como el bebé se conoce a sí mismo y todo lo que lo rodea. Empieza a jugar con la caja, que se convierte en su mejor juguete: se transformará en una casa, en una cocina, en una avioneta, en una cara con su primera sonrrisa, en un armario repleto de piezas grandes de ropa, en un parque donde jugar con sus amigos...
En cada uno de los espacios recreados se representa la evolución del bebé, reflejada en sus rutinas diarias. Le esperan grandes aventuras: aprender a comer solo, descubrir la risa, empezar a gatear, emitir los primeiros sonidos y palabras, jugar, dar los primeiros pasos, bailar.








(Información sacada de la página web Urdime)

08 enero 2014

"La niña y el grillo en un barquito" en efe eme

Cesar Prieto nos regala una maravillosa crítica del disco "La niña y el grillo en un barquito", publicada hoy en el diario musical efe eme:

Magín Blanco
“La niña y el grillo en un barquito”
(Sueños del Gatipedro)

Texto: CÉSAR PRIETO.
 Magín Blanco es un músico del oriente orensano que a finales de los ochenta desplegó una corta pero jugosa carrera con La Rosa, un grupo de pop melancólico y enérgico, que tras ello abordó una carrera en solitario que ha dado discos desconocidos pero maravillosos y que en ese momento en que los seres humanos llegamos a atisbar nuestras posibilidades reales y a enfocarlas bien, sufrió un accidente que le imposibilito para tocar la guitarra. Alguien sin coraje hubiera abandonado, pero desde luego Magín no; Magín siguió y dio a la luz si no su mejor disco, si un disco que cambiaba trayectorias y planteamientos, un disco de un evocador optimismo y una dulzura melódica inusual del que ya dimos cuenta aquí. Eso sí, “A nena e o grilo” era una colección de canciones talladas desde parámetros infantiles. Pero qué canciones.
Muy a principios de 2013 apareció una continuación que añadía a su antecesor un libro cuidadosamente editado que desarrollaba una historia en que esa niña y su grillo se desplazaban en un pequeño barco para contemplar el mundo, una serie de cuentos – escenas tramadas con brevedad– y unas actividades daban contenido a lo que se ha convertido en un espectáculo teatral de eficiente modestia y bellísimos resultados. Recién ha salido la traslación de todo ello al castellano bajo el título de “La niña y el grillo en un barquito”.  Detengámonos aquí, vamos a ir a por las canciones.
Básicamente son pruebas irrefutables de cómo se puede adaptar todo el imaginario del pop al ámbito de ingenuidad y sencillez de los niños. Se concentra este espíritu en la deliciosa fábula que nos presenta a un dragón enamorado del rock and roll –o lo que es lo mismo, ‘Roncanrol dragón’– que aparece en el escenario para integrar en su canto desde ‘Spanish bombs’ hasta ‘Sugar sugar’, desde ‘Forever young’ hasta ‘Be boop a lula’. El bestiario infantil continúa en ‘La hormiga Luna’, con lobos buenos, insectos insomnes y cerditos en bicicleta, pero todo ello se ve acompañado de coros y palmas que convierten la canción en un emocionante crescendo.
Las figuras humanas no son menos afines a los cuentos, personajes estrafalarios como el bibliotecario don Ramón, que defiende el poder de la imaginación o la inocente María, que busca la poesía en la naturaleza y da lugar a una canción envolvente, amplia, que aplica resultados de los Beach Boys al mundo de la infancia. También se deslizan, aparte del mundo del pop, texturas más tradicionales, así explota el acordeón que carga el ritmo de polka vaquera en la única canción en inglés –‘Happy’– o ese ‘Tris tras tres’ en el que un arpa logra llenar toda la canción de sabor atlántico, de sal y lirismo.
Aún deberíamos destacar otra maravilla en este apasionante viaje por imágenes que se sostienen en la claridad y la exquisitez sonora, hemos de fijarnos en ‘Boga. Boga’, en el temblor humilde de la voz que parece acariciar al oído, en la mágica inocencia que siembra ese violín que va apuntalando esencias de imaginación. Que la edición del libro, las historias y las ilustraciones sean de un preciosismo modélico o que Segundo Grandío, de Siniestro Total, o Uxía participen en el disco no debe hacernos olvidar la mayor, que estamos ante una colección de emocionantes, impolutas canciones.